ز جرم تیره ات پیکر، ز نور پاک پیراهن

جدال و جنگ تو پنهان ، سکون و صلح تو معلن

مشعشع چون ز الماس تراشیده یکی معدن

یکی دوزخ ، که آن دوزخ بود زیر فلک آون

به میغ اندر بدان مانی که زرّینه یکی هاون

چو دریای سعیرت موج ها زاتش به پیرامن

به پیرامن ز آتش ها، شررهای قوی روشن

به زیر هوش کیخسرو، نهفته جان اهریمن

کسی با جامهٔ نیلی بر آتشدان زند دامن

طراز ارغوانی رنگ بر ذیل خزاد کن

زهی آن جرم مستغنی فری آن چهر مستحسن

به یکجا گلشن از تابنده دیدارت شده گلخن

به یکجا گرم بادافره به یکجا گرم پاداشن

تناور نخل را پوشی به تن بر، آهنین جوشن

به نخل اندر ز جادویی گشایی شکر از آهن

ز تو گل جنبد از گلبن ز تو مل جوشد اندر دن

خروشان و شتابان و شررانگیز و نورافکن

که بود آن اختر والا به نور پاک آبستن

چنان سنگ فلاخن از کف مرد فلاخن زن

ازیرا سوی او پویی به گاه رفتن و گشتن

تو پویی سوی آن ذروه چو ذرّه زی کُه قارن

بزادی کودکانی چند زیباروی و سیمین تن

ولی آنان همی گردند مادر را به پیرامن

که نشکیبد ز مادر هرچه کودک ابله و کودن

ز ایران ویژه هجرت کرد زی تو تودهٔ آرین

که بود از هجر تو روزش شب و سالش دی و بهمن

چه در هند و چه در ایران چه در روم و چه در آتن

ز تو بنیاد شد شوش و ز تو بنیاد شد دکهن

وزان خواندند خورشیدت که بودی واهب ذوالمن

یکی ز انوار عز و فر به فرزندانت بپراکن

به فرزندانت کن همره که گردد جانشان روشن

ز تاب نور خود کم کن ز فر و زور خود بشکن

فروغ آخشیجی را که داری از برون بفکن

سر روشندلان برکش ، بن اهریمنان برکن