ای به روی و به موی ، لاله و سوسن

سوسن تو شکسته بر سر لاله

لب لعلت گرفته رنگ ز مرجان

آفت جانی از دو غمزهٔ دلدوز

هرکجا دست برزنی به سر زلف

زلف را بیهده مکاه که باشد

خود به گردن تو راست خون جهانی

نرم گرددکجا دل تو بافغان

من نجویم به جز هوای دل تو

نازش تو همه به طرهٔ گیسو

مهدی بن الحسن ستودهٔ یزدان

کارگیتی ازوست جمله به سامان

خرم آن روی کش نماید دیدار

آنکه جز راه دوستیش بپوید

پای از جاده خلافش برکش

ای ولی خدای ، خیز و زگیتی

پدری را تویی پسرکه هزاران

بت گرانند و بت پرستان در دهر

چند ای خسرو زمانه به گیتی

مسند شرع را هم اکنون بی تو

به فلک بر فراز رایت نصرت

خیمهٔ عدل را بپاکن و بنشین

قومی ازکردگار بی خبران را

تیغ خونریزی از نیام برون کن

خرم آن روز کاینچنین بنشینی

رایت دین مصطفی بفرازی