بر جان عاشقان مزن از هجر خویش نیش

بینی به خود ارادت یاران زپیش بیش

قلب فسردگان مکن از نیش غمزه ریش

هجر تو کرد خاطر مجموعشان پریش

تلخی به شکر تو نچسبد به صد سریش

ما و تو آن گرفت نبایستمان به ریش

مرد غریق دست گذارد به هر حشیش

نبود گنه عیادت یاران به هیچ کیش

واندر نهاده مجمرهٔ زرد هشت پیش

با ذکر یا مجیر بود گرم کار خویش

بیگانه با مدّلس و با اهل ذوق خویش

همراه خود بیار ولی بی سبیل و ریش!