شریر، قاضی و رهزن ، امین و دزد، عسس !

فتاده کارکسان با جماعتی که بوند

زمام جمله سپرده هوس به چنگ هوی

.. .... ...... .................

به خانه اندر نادیده چهر مام و پدر

.. ... ...... ....... ... .... ... ..

.. .... ...... .... ... ... .... .. ..

مگر فریشته یاری کند وگرنه به دهر

ستاده اند به تاراج بندگان خدای

نه از خداشان بیم و نه از بشرشان شرم

ز خائنان و ز دزدان که بر سرکارند

نیند غافل از آزار مرد و زن یکدم

نشان شکوه بدی و به محبس افتادی

کسان به محبس ایمن ترند تا به سرای

مرا ز محبس این سفلگان حکایت هاست

درون زندان دیدم نکرده جرم بسی

یکی اسیر، که گفت ای اجل نجاتم ده

یکی به حبس ، که از شهرخود به میر بلد

یکی به ایران باز آمده ز کشور روس

یکی نوشته کتابی به تاجر دهلی

یکی شکایت کردست کز چه روی امسال

یکی به محضر جمعی سروده با میرآب

یکی به عهد مدرس به نزد او رفته است

گناه بنده هم از این قبل گناهان بود

به هشت سال ازین پیش شعله نامی داد

به سال ها پس از آن ، شعله اشتراکی شد

بدین گناه شدم پنج ماه زندانی

کنون اسیر و غریبم به شهر اصفاهان

همی بنالم هر دم به یاد یار و دیار

به هر طرف نگرانم در آرزوی نجات

نه پرسشم را پاسخ ، نه نالشم راگوش

سپهر، تلخی بارد به جان من گوبی

به عمر خویش نشاندیم بیخ فضل و ادب

زمانه بر تن ما شوخکن پلاس افکند

*

همیشه تا که بود جعد زنگیان پرتاب

همیشه تاکه بود مار همقرین با مور

تن شریر به خاک و سرش به نوک سنان