گوئی بگذشت از آن دو زلف گره گیر

مشک فرازآورد نسیم به شبگیر

لیک به عشق اندرون ندانم تدبیر

آری کار جهان بود همه بر خیر

زانکه یکی چون تو سرو نیست به کشمیر

تا سر زلفت دلم ربوده به نخجیر

ماهی و بر ماه حلقه بندی و زنجیر

گفتم سروی و اینت غایت تحقیر

زان سخن رفته عذرخواهم بپذیر

وین دو بود نیز بهترین صفت میر