سنبل داری به گوشهٔ چمن اندر

در عجبم زافریدگار، کزان روی

ای صنم خوبرو به جان تو سوگند

گاهی بی خویشتن شوم ز غم تو

سخت به پیچم که هر که بیند گوبد

زار بنالم چنان که هرکس بیند

روی تو درتاب تیره زلف تو، گویی

دام فریبی است طره ات که مر او را

صدشکن اندر دو زلف داری و باشد

صدگره افتد به هردلی که به گیتی است

چندکزان زلف بر ستردی ، امروز

زلف سترده مده به باد، که در شهر

جادویی اندر میان خلق میفکن

جادوبی وگربزی چو شد همه جایی

چون گذردکارها به حیلت و افسون

مردم نیرنگ ساز را به جهان در

زلفک تو حیله سازگشت و سیه کار

قدتو چون راستی گزید، به پیشش

گر نکنی پیشه راستی و درستی

ور نکنی خدمت وطن به تمامی

درخمت ار جان دهم خوشست ، که مردن

جوشم و خونابه گرم گرم ببارم