سخن زلعبت چین وبت بهار، به آر

هزاردستان زد در میان باغ ، هزار

تو سر به عشوهٔ دهر حرام خوار، مخار

مکار تخم امل ، در زمین این مکار

که بر محک ، سیه آمد عیار این عیار

چه قلب ها که بود داغدار ازین غدار

نهان به پرورد و سازد آشکار، شکار

امید راستی از چرخ کجمدار، مدار

نهنگ بر سر او بارد ابر جان اوبار

ز هر در آر پیاده ، ز هر سو آر، سوار

که از دولت شود آخرگزافه کار، فکار

ز خصم بر شه خوارزم و والی اترار

به کینه مردم خوارند، گرگ مردم خوار

که رزمجو یی غوغا بکشت زار، تزار

دو نقطه چون که یکی کشت شد تزار نزار

نه تاج ماند و نه تخت و نه صفه ماند و نه بار

زمانه بین که برآورد از این دو مار، دمار

خرند بی سبب ، آزار مردم بازار

امین خرمن فلاح و دفتر تجار

به فتوی خرد آن کار، ناصواب انگار

قماش عار و لباس عوار کرد شعار

رهاکند پی کار و دود سوی پیکار

توگنج خواهی ، همت به مرگ مارگمار

درون مدرسه اش با کتاب و کار، بکار