جامهٔ شب شد سیاه و دیده مه شد سپید

زان که چون او در زمانه دیدهٔ گردون ندید

وز غم او رخنه درکاخ هنر آمد پدید

دکه فضل و ادب را نیز شخص اوکلید

کزجفای چرخ خاک تیره را مسکن گزید

وآن که گشتی در ره نثرش دل دانا بلید

گوش دل را بود اشعارش همه در نضید

قامت اهل سخن یکسر از این ماتم خمید

نامه از مرگش سیه پوشید و پیراهن درید

با دل دانا و رای روشن و بخت سعید

مصرعی گوید پی تاربخ آن فحل وحید

مرصبوری را به این درگه بود روی امید