بشکف ای غنچهٔ صبح از بر کوه

کامدم زین شب مظلم به ستوه

*

اندک احسان و فراوان ستمی

سحر حشر و غروب عدمی

*

آری اما نه چنان ابراندود

چون یکی زنگی انگشت آلود

*

به حجاب سیه اندر، همه تن

تا ندانندکه پیرست آن زن

*

در پس ابر عبوس غمگین

چون کسی کش به چه افتاده نگین

*

به فلک برقلم تیرِ دبیر

دهر پرکرده دواتش از قیر

*

سیه چهره از بیم فرجامی

گم شده شعشعهٔ بهرامی

*

خوش و لیلی وش و هندیه عذار

زشت و آشفته و مجنون کردار

*

نور پیوسته سما را به سمک

به زمین تاخته آواز ملک

*

گسترانیده شعاع سیمین

گه عیان ساخته لختی ز جبین

*

ز اختران پنجرهٔ نقره بر آن

در فضای ابدیت نگران

*

بر وی از ابر یکی خیمهٔ شوم

منظره دیده ز دیدار نجوم

*

که دلم پاره شد از واهمه ات

به کجا برد توان مظلمه ات

ای ز جور تو به هر دل اثری

هر شبی را بود از پی سحری

*

بگذرانیم جهان گذران

بر وی از دیده نفرت نگران

*

خلق خفته است ، خدا بیدار است

دیده بانش کرم دادار است

*

لیک نوز این شب غمناک بجاست

چون غم آید به میان خواب کجاست

*

دمبدم دوخته بر شیشه نگاه

چشم بی خواب من و شیشه سیاه

*

دل من تفته و چشمم بیدار

غم و اندیشهٔ این شهر و دیار

*

وین سیاهی ببر ای روز سپید

سر برآر از عدم ای صبح امید

*

منزوی روز و دل اندر وا شب

چون شود روز بنالم تا شب

*

در یکی کشور بیداد سرشت

چون مؤذن به کلیسا و کنشت

بهر آبادی این ملک خراب

تا گل و سبزه دماند ز سراب

ای فرو خفته بهم فرزندان

که سر آورده پدر در زندان

کز تبه کاری این مردم دون

تا تو گردی به شرافت مقرون

ای زن باهنر سیصد و بیست

تا بدانی پدرت کشتهٔ کیست

این مصائب همه با یاد شماست

اندر آن روز، ورستاد شماست

باز جویید ز دزدان کیفر

غرق ننگند و شما نام آور

به صفت گرگ و به صورت چو غنم

جای آهوی حرم گرگ حرم

پردل و باشرف و زبرک سار

حرم پاک وطن را یکبار

رخ اطفال وطن گردد زرد

بیرق فتح به کف بهر نبرد

اندر آن روز به یاد آر این درس

سر غوغا شو و از مرگ مترس

خائنان را پی تفریغ حساب

بو که تخفیف دهندش به عذاب

ریشهٔ عاطفه از دل برکن

تا پشیمان نشوی همچون من

بازگردد به تو در روز حسیب

که ز ما هر دو که خورده است فریب

با من دلشده دمسازی کن

با شباهنگ هم آوازی کن

شو یک امشب ز وفا یار بهار

یکدم ازگفتن حق دست مدار

می دهد پاسخ من ، حق حق حق

شود آباد وطن ، حق حق حق