سیصد و شصت و پنج و ربعی روز

ماه سی روز بود و پنج دگر

گشت پنجی فزوده آخر سال

بعد از آن پنج جشن « اندرگاه »

جمع گشتی ز ربع روز، مهی

« بهترک » ضبط گشته در فرهنگ

چون گذشتی ز سال ها صد و بیست

لیک نامش به جز « وهیزک » نیست

موبدان و مغان به زیج و رصد

تا نگردد به سنت ملی

چون ز ساسانیان سه قرن گذشت

بود « پنجی » به جای خویش ولی

چون در اسلام ماه بد قمری

لاجرم بود اول نوروز

کار قسط خراج و کشت و درو

معتضد چون خلیفه شد فرمود

چون ملکشاه شد جهان آرای

رصدی تازه بست و زیجی کرد

گشت تقویم ها از آن پس راست

بود ازینگونه مبدأ تقویم

پنج روزی که شرح آن گفتیم

ماه ها گشت کم سی و پر سی

شش اول دو « لا» و سوم « لب »

« للکط » « کطلل » آن شش دیگر

ربع روزی که گفته شد زین پیش

پس هر چار سال بر اسفند

شد ز نو سال و ماه ما قمری

سال ترکی فزوده گشت بر آن

چون ز مشروطه چند سال گذشت

ترک شد سال ترکی و تازی

پنج روز فزون به آخر سال

پنج مسروق و ربع ها را نام

امر فرموده بود پیغمبر

گفت کاین خرده را رها سازند

لیک از آن کاحتیاج مبرم بود

سال و تاربخ پارسی قدیم

رومیان هم برین روش بودند

لیک در هند و مکه و بابل