در مقامی که رسد زو به دل و جان آسیب

ناشکیبا مشو ار باز گذارد جانت

تن یکی خانهٔ ویرانی و بی سامانی ست

گر چه پیوستهٔ جان است تن تیره، ولیک

گر چه از جان به شکوه است و به نیرو، هر تن

دیدهٔ جان خرد است و روشش اندیشه

چشم جان روشن و بیناست ز نزدیک و ز دور

بی گمان باش خردمند، که در راه یقین