خود را به عقل خویش یکی بر گرای، خود

جانی؟ تنی؟ چه گوهری از گوهران، همه؟

مار خزنده، یا نه، ستور دونده ای؟

جر مار و جز ستور نه ای، گر به خود نه ای

از مار و از ستور چه برده است مار گیر؟

هستی تو جاودان نگران سوی دیگران

چشم تو پوست بیند و بر پوست، موی و پشم

گر چه سبد نگاه توان داشتن در آب

تن را به جان اگر چه توان داشتن به پای

بینش به عقل کن که وجود تو بینش است

از عقل توست هر گذرنده بقا پذیر

عقل تو کرد این که عیان است پیش تو

پیشی گرفته چرخ هزاران هزار دور