سال و مه اندر سفر بودی مدام

بس ریاضتهای مشکل کرده بود

خاک مردان را زیارت کرده بود

بهرهٔ خود از سفر نایافته

رفته بود آن مرد تا دامان قاف

یک دمی ننشسته بر یکجای او

تا رسید اندر خراسان والسلام

شیخ عالم بوسعید آن مرد کار

بود آن مرد خدای خورده دان

در طریقت رهنمای صوفیان

دائماً در شرع مستغرق بد او

سالکان را مرشدی بود از عیان

آبله بر پا فتاده همچو میخ

آبله گر بر دلت باشد بگوی

تا ز اسرار نهان گردی خبیر

صد هزاران عالم پرنور بین

سر سبحانی شود هر دم عیان

شاد بنشین و مرو تو در بدر

در جلیس آ و جلال حق ببین

در جلیس آ و خدا را یاد گیر