من ترا بینم ترا دانم ترا

چون جز از تو نیست اندر دو جهان

اولین و آخرینی ای احد

این جهان و آن جهانی در نهان

هم عیان و خفیه و هر دو توئی

در ازل بودی و باشی همچنان

ای ز تو پیدا شده کون و مکان

ای ز تو عالم پر از غوغا شده

ای ز تو چرخ و فلک گردان شده

ای ز وصلت کار ما زار آمده

ای ز وصلت جان ما حیران شده

ای ز وصلت جان ما گریان شده

ای ز وصلت عاشقان اندر فغان

ای ز وصلت زاهدان در تهنیت

ای ز وصلت عالم اندر گیر ودار

ای ز وصلت خانه ها تاراج یافت

ای ز وصلت آسمان گردان شده

ای ز وصلت کوکبان اندر طلب

ای ز وصلت ماه تن بگداخته

ای ز وصلت آفتاب اندر سما

ای ز وصلت آب از خون جگر

ای ز وصلت آب درکار آمده

ای ز وصلت باد بیداد آمده

ای ز وصلت آتش از غم سوخته

ای ز وصلت بحر در جوش آمده

ای ز وصلت قطره باران آمده

ای ز وصلت ماهیان در زیر آب

ای ز وصلت مرغکان اندر هوا

ای ز وصلت جمله اشیاء را ز بود

ای ز وصلت گشته لقمان بیخبر

ای ز وصلت گشته لقمان بیقرار

ای ز وصلت گشته لقمان غرق خون

ای ز وصلت گشته لقمان سوخته

ای ز وصلت گشته لقمان باوصال

ای ز وصلت گشته لقمان در فنا

ای ز وصلت هر زمان حیران شده

ای ز وصلت غرق توحید آمده

ای ز وصلت عارفان مطلق شده

من توام تو خود منی چند از دوئی

چون یکی یکی بود نبود دوئی

چونکه لقمان فارغ آمد از دعا

پس سلامش کرد دست او بدست

گفت ای مرد خدای کار گر

تو کمال خویش حاصل کردهٔ

نور تو از روی تو آمد پدید

صادقم از حال تو آگاه کرد

پوستین را آن امام پاک دین

پوستین را این زمان درپوش تو

این وصیت را بجا آور کنون

در زمان پوشید شیخ آن پوستین

آن زمان استاد آنجا در نماز

حیرت آمد آن زمان بر وی مگر

هفت شبانه روز سلطان بایزید

شیخ همچون واله و شیدا شده

بعد از آن سلطان برفت وآن همام

قرب چل سال همچنان ایستاده بود

چونکه باز آمد به حال خویشتن

از خودی خویش یکتا رفته بود