شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
خاتمه الکتاب
عطار
عطار( پندنامه )
133

خاتمه الکتاب

هر که آرد این نصیحتها بجای
در دو عالم رحمتش بخشد خدای
ور نیارد این وصیت را بجا
دور ماند بی شکی او از خدا
یا الهی رحم کن بر ما همه
عفو کن جمله گناه ما همه
عاجزیم و جرمها کرده بسی
نیست ما را غیر تو دیگر کسی
گر بخوانی ور برانی بنده ایم
هرچه حکم تست از آن خرسنده ایم
رحمت حق باد بر روح آن کسی
کین نصایح را بخواند او بسی