ای برادر دار مهمان را عزیز

مؤمنی کو داشت مهمان را نکو

هر کرا شد طبع از مهمان ملول

بندهٔ کو خدمت مهمان کند

هر که مهمان را بر وی تازه دید

از تکلف دور باش ای میزبان

میهمان هست از عطاهای کریم

خیره بر خوان کسی مهمان مشو

هر که مهمانت شود از خاص و عام

زانکه داری اندک و بیش ای پسر

نان بده با جایعان بهر خدای

هر که ثوبی بر تن عاری دهد

گر بر آری حاجت محتاج را

هر که باشد او ز دولت بخت یار

ای پسر هرگز مخور نان بخیل

نان ممسک جمله رنجست و عنا

تا نخوانندت بخوان کس مرو

چشم نیکی از خسیس دون مدار

گر کنی خیری تو آن از خود مبین