محنت امروز را فردا مکن

غم مخور آخر ترا یک نان دهد

گر تو مردی فاقه رامردانه کش

حق دهد مانند مرغان روزیت

گر دهد قوتش لب نان فطیر

تا نگردی یار با اهل نفاق

نفرتش از جامهای دلق نیست

خاص مشمار که او عامی بود

کی هوای مرکب و زینت بود

بعد از آن می دان که حق را یافتی

بی گمان از وی خدا بیزار شد

نه کشد بار و نه پرد در هوا

ور نهی بارش بگوید طایرم

لیک طعمش تلخ و بویش ناخوش است

لیک اندر معصیت چستی کند

هرچه فرماید خلاف آن کنی

تا که سازی رام اندر طاعتش

بار طاعت بر در جبار کش

ورنه همچون سگ زبان باید کشید

باشد از نفرین برو انبازها

از کشیدن پس نباید شد ملول

وان فضولی از جهولی کردهٔ

چون بلی گفتی بتن تنبل مباش

حاصلش گمراهی و خذلان بود

رهبری برتا نمانی بر زمین

کوششی کن پس ممان از دیگران

هر دمش از دیده خون باران بود

ورنه در ره سخت بینی کار خویش

کز پی آن گشته خوار و زبون

وز همه کار جهان آزاد باش