عافیت را گر بجویی ای عزیز

ایمنی و نعمت اندر خاندان

چونکه بانعمت امانی باشدت

با دل فارغ چو باشی تندرست

بر میآور تا توانی کام نفس

زیر پای آور هوای نفس را

نفس و شیطان می برند از ره ترا

نفس را سرکوب و دایم خوار دار

نفس بد را هر که سیرش می کند

خلق خود را دور دار از هرمزه

ز آب و نان تالب شکم را پر مساز

روز کم خور گرچه صایم نیستی

ای که در خوابی همه شب تا بروز

خواب و خور جز پیشهٔ انعام نیست

ای پسر بسیار خواهی خفت خیز

دل درین دنیای دون بستن خطاست

از چه بندی دل بدنیای دنی

ظاهر خود را میارای ای فقیر

طالب هر صورت زیبا مباش

از هوا بگذر خدا را بنده باش

خرقهٔ پشمینه را بر دوش کن

ای که در بر می کشی پشمینه را

گر همی خواهی نصیب از آخرت

بی تکلف باش و آرایش مجوی

در برت گو کسوت نیکو مباش

همچو صوفی در پلاس وصوف باش

مرد ره را بوریا قالین بود