آنکه ایمان داد مشتی خاک را

داد از طوفان نجات او نوح را

تا سزای داد قوم عاد را

بر خلیلش نار را گلزار کرد

کرد قوم لوط را زیر و زبر

پشه کارش کفایت ساخته

ناقه را از سنگ خارا برکشید

در کف داود آهن موم کرد

شد مطیع خاتمش دیو و پری

هم ز یونس لقمهٔ با حوث داد

دیگری را تاج بر سر می نهد

عالمی را در دمی ویران کند

نیست کس را زهرهٔ چون و چرا

وان دگر را رنج و زحمت می دهد

دیگری در حسرت نان جان دهد

و آن دگر کرده دهان از فاقه باز

دیگری خفته برهنه در تنور

وان دگر بر خاک خواری بسته یخ

کس نمی یارد که آنجا دم زند

بندگان را دولت شاهی دهد

طفل را در مهد گویا او کند

این به جز حق دیگری کی می کند

نجم را رجم شیاطین می کند

آسمان را نیز اودارد نگاه

قول او را لحن نی آواز نی