بلبلی از گلستان دور اوفتاد

شب همه شب ناله ها میکرد زار

هیچ آرامش نبودی روز و شب

آه و فریادش بگردون میشدی

عاشقی دل رفتهٔ دور از دیار

درچنین حالت حدیثی گفت راست

گفت با خود چون کنم از درد دل

از قضا را می گذشت آنجا صبا

نالهٔ بشنید هنگام سفر

رفت پیشش گفت کین فریاد چیست

تو چه مرغی نام خود برگوی راست

گفت ما را بلبلی کردند نام

من ز عشق روی گل نالم همی

گفت ای دل داده میدانی مرا

گفت آری پیک راه عاشقان

تو صبائی در طلب در جستجوی

کرد آغاز آن فقیر ناتوان

بعد از آن بگریست بسیاری بدرد

دل بدرد آمد صبا را گفت پس

گر ز من کاری طلب داری بگوی

رحمتی کن بر دل مسکین من

گر ترادر گلستان افتد گذر