بود مجنونی بدست آئینهٔ

برگشادی پرده از آئینه باز

آینه در روی مردم داشتی

خلق چون بسیار در چشم آمدیش

مردمان پیشش شدندی دلنواز

باز چون آن خلق بسیار آمدی

آینه در رهگذار انداختی

گاه بگرفتی و گه بگذاشتی

چون نبودی خلق را پروای او

گفتی آن باید مرا کاین مردمان

لیک یک تن را همی نه کم نه بیش

هرکرا پروای خود نبود دمی

این چنین مشغول و سرگردان شده

تا کی آخر جمع خواهی کرد تو

ای که روزی میکنی چندین طلب

ای ترا هر لحظه تلبیسی دگر

در حقیقت رو ز عادت دور باش