چون قلم سرگشته لوح از سرگرفت

نیست هم تلویح تو در هیچ لوح

حاملی الفاظ معنی دار را

جملهٔ نقاشی علم و عمل

جملهٔ اسرار آیات تو ساخت

یک بیک پیداست بر تولون لون

چون نخوانی چون خط خوشخوان تر است

چارهٔ کاری کن این بیکار را

چون قلم از غصه دربازم سرم

آبروی خویش و آن ما مریز

بی خبر لوحی نهاده بر کنار

من فرو خوانم ز بیم اوستاد

میبشویم نقش لوح از اشک من

مرده را لوحیست در افکندگی

هر دمم زان نقش لوحی در نبشت

هر زمانی لوح میگیرم ز سر

درخطم از بسکه خط در من کشند

مینهند انگشت بر حرفم مدام

تا چه نقش آید مرا از من پدید

با دبیرستان نخواهی رفت باز

نیست خط عشق در دیوان من

خط بیزاری ستان از من برو

شرح دادش حال خود از جان پاک

عالم علمست و نقش پیشگاه

لوح رادر عکس او نقشی چنانست

هرچه هست آنجایگه بی علتست

محنت و دولت از آنجا میرود