دید طفلی را مگر سفیان پیر

بلبل آنجا خویشتن را ممتحن

هر زمانی میدوید از پیش و پس

با پریدن هر کرا بیگانگیست

خواند سفیان کودک درویش را

بلبل شوریده از کودک خرید

روز آن بلبل سوی بستان شدی

کی بیاسودی بشب سفیان ز کار

در عبادت آمدی تا صبحگاه

مرغ را عمری برین هم برگذشت

چون جنازه شد روان از کوی او

گرد او میگشت چون شوریدهٔ

عاقبت چون دفن کردندش بخاک

یک زمان غایب نشد از خاک او

چون چنان مرغی ز دست آسان بداد

بیوفا مردا وفاداری ببین

کم نهٔ از مرغکی ای بینوا

یادگیر این قصهٔ جانسوز ازو

رحمت سفیان چو آمد کارگر

کار مهرش تا بجان میساخت او

جان اگر بر حلق میآید ترا

هرکه از شفقت نگاهی میکند

در ترازو هیچ چیز از هیچ جای