گفت ای سر حد جسم و جان پاک

هشت جنت غرقهٔ انوار تو

واپسین جسمی که ماند هم توئی

جزو و کل را قبهٔ راز آمدی

جملهٔ اشباح را مقطع توئی

قدسیان را کعبهٔدایم شده

در محبی اند و در محبوبیند

تاابد دل در طواف انداخته

در طواف تو بسر گردانیند

زانکه از رحمن همه رحمت تراست

میتواند گر رهی بنماید او

چون شفق از دیده خون پالای شد

لاجرم یک ساعتم آرام نیست

چند الرحمن علی العرش استوی

در شکم هیچ ودهان آلودهام

چون توانم داشت طاقت با خدای

تیره میگردد چو بر من میرود

من نمیبینم یکی را حوصله

قصهٔ والتفت الساق آن مراست

من برآبی مضطرب همچون حباب

منصبی نیست این نه مالک گشتهام

تا رسد خود دست من بر هیچ جای

وز دماغم آنچه میپرسی برفت

همچو من در خون نشین بر خاک درد

برگشاد از حال او با او زفان

عالم رحمت جهان نور پاک

جمله را از عرش رحمن قسمتست

پس زراه عرش در فرش آمدست

حق ز عرشش نور قسمت میکند

گشت دایم ایمن از خوف جحیم