دیگ و کاسه در خصومت روز و شب

کاسه زرین بود قصد سنگ کرد

سنگ وزر بودند در زور آمدند

شور وشیرین هرچه هست آن منست

گر منت ندهم تهی مانی مدام

باز بر سنگت زنند اندر عیار

دایماً بی سنگ خواهی اوفتاد

تو بسنگ و هنگ رنگین ازمنی

چون سیه کاسه توئی در هر مقام

دست چون من دیگر در کاسه مگیر

همچو دیگی خون او آمد بجوش

فارغم من چون منم در پیش جم

تا زما هر دو کدامین برتریم

خود محک گوید جواب این لاف را

تا ازین هر دو کدام ارزنده تر

کار در وقت گرو آید پدید

کی بکنه خود رسی از خویش تو

قدسیان را فرع خود یابی مدام

در حقیقت این نظر نبود ترا