گفت چون هاروت و ماروت از گناه

هر دو تن را سرنگون آویختند

هر دو تن را تشنگی در جان فتاد

تشنگی غالب چنان شد هر دو را

هر دو تن از تشنگی میسوختند

بود ازآب زلال آن قعر چاه

نه لب ایشان بر انجا میرسید

سرنگون آویخته در تف و تاب

تشنگیشان گر یکی بود از شمار

بر لب آب آن دو تن را خشک لب

هر زمانی تشنگیشان بیش بود

تشنگان عالم کون و فساد

جمله درآبند و کس آگاه نیست