با پسر میگفت یک روزی عمر

طعم دین من دانم و من دیده ام

جان چو در خود دید چندان کار و بار

گفت اگر من نیک اگر بد بوده ام

از طلب یک دم فرو ننشسته ام

هرکجا رفتم به بالا و نشیب

در حقیقت چون همه من بوده ام

پس چرا بیرون سفر میکرده ام

ای دریغا ره سپردم عالمی

گر همه در جان خود میگشتمی

سالک سرگشته آمد پیش پیر

گفت هر چیزی که پیدا و نهانست

در جهان آثار جان بینم همه

پرتوی از قدس ظاهرشد بزور

پرتوی بس بی نهایت اوفتاد

هرچه بود و هست خواهد بود نیز

نام آن پرتو بحق جان اوفتاد

قدس ظاهر شد بیک چیزی قوی

لیک چون جان رانبود آن روزگار

بود جان را هم صفت هم ذات نیز

اصل جان نور مجرد بود و بس

ذات چون در تافت شد عرش مجید

بازچون کرسی بتافت از سرکار

باز چون اختر بتافت و آسمان

بعد ازان چون قوت تاوش نماند

تا وحوش و طیر وحیوان ونبات

ذات جان را هم صفاتی بود نیز

شد ز علمش لوح محفوظ آشکار

چون ارادت را بسی سر جمله بود

از رضای جان بهشت عدن خاست

روح چون در اصل امر محض بود

باز روح از لطف وز بخشش که داشت

باز قهرش اصل عزرائیل گشت

یک صفت ایجاد و اعدام آن دگر

گر صفات روح بی اندازه خاست

پیر چون از شرح او آگاه شد

لاجرم یک ذره پندارت نماند

تا که میدیدی تو خود را در میان

چون طلب از دوست دیدی سوی دوست