یافته در شوره جائی گوشهٔ

آب او گه تلخ و گاهی شور بود

روز و شب در اضطراری میگذاشت

مرد شد از ناتوانی بی قرار

تا رسید آخر به آبی چون شکر

گفت بیشک هست این آب نعیم

آب شیرین از بهشت آید پدید

کرد روزی این چنین آبی مرا

پر کنم مشکی و برخیزم دوان

تحفه سازم پس بر مأمون برم

خلعتی بخشد چو آب من شریف

همچنان میرفت تا نزدیک شاه

چون بدیدش گفت برگو تا چه کار

تحفهٔ بهر امیرالمؤمنین

گفت ماءالجنه آبی از بهشت

در زمان مأمون بجای آورد راز

می نیارستش ز خود محروم کرد

گفت احسنت اینت زیبا آب پاک

تا چه میباید ترا از پادشاه

آب او تلخ و هوای او غبار

هم شده ازتفت سنگ او چو موم

هیچکس را نه بزی نه ناقهٔ

جملهٔ مردم شده مردار خوار

چون شدی واقف کنون فرمان تراست

بر سر آن جمع دیناری هزار

پیش گیری زود هم زینجایگاه

زانکه نیست اینجا ترا بودن امان

با خلیفه سایلی همراز گشت

کز چه تعجیلش همی کردی چنین

آب دیدی در فرات اینجایگاه

بازگشتی از بر ما تنگ دل

آینهٔ انعام ما کردی سیاه

چون کنم از خجلتش از خود نفور

من توانم مکرمت زو بیش کرد

باز گردانیدمش از راه من

هم سخاوت هم وفاداری نگر

در بر جود تو یارب شبنمیست

از کرم برگیر این افکنده را

وز سموم صد تمنا میرسم

این همه وقتیست نه این ساعتست

اشک میآرد بتحفه پیش تو

همچو اعرابی کنم پرمشک خویش

بو که نقدی بخشیم این اشک را

نقد رحمت خواهم از تو ای کریم

رحمت خود را مدار از من دریغ

صد هزاران عقل سرگردان تو

کاسمان از گشتگی تو دو توست

هر زمانم بیش کن سرگشتهتر

در دو عالم گفت و گوی تو خوشست

می بمیرم از غم بسیار خویش

هر زمانم کم گرفتن بیشتر

غم فراخ آمد دل تنگ مرا

یک شبم گر میرسد خون میرسد

این تفاوت بین که در شبها مراست

گاه بیخود دست و پائی میزنم

گه شوم افسرده ازخوف سعیر

گاه مییازم بسر سرنوشت

گه ز غلمان فارغ آیم گه زحور

گه شوم از یک سخن زیر و زبر

دست من گیری و انگاری که هیچ