از ارسطالیس پرسیدند راز

بی گنه در خورد زندان آمدست

آنچه او محبوس میباید مدام

دو در از دندان و دو در از لبش

تا مگر یک لحظهٔ گیرد قرار

هرکه خاموشست ثابت آمدست

با که گویم درد دل چون کس نماند

چون خموشی این همه مقدار داشت

جان من چون بودمست و بیقرار

گر دمی تن میزدم از جان پاک

از ازل چون عشق با جان خوی کرد

از شراب عشق چون لایعقلم

کاشکی جان مرا بودی قرار

آنچه در جان من آگاه هست

چون نمیبینم بعالم مرد خویش

داعی دیگر مرا آن بود و بس