پیش روح آمد بصد دل روح خواه

پرتوی از آفتاب لایزال

آن همه در تو محقق آمدست

نه تو در شرح آئی ونه در صفت

هم صفت هم ذات جاویدت تمام

هست بر قد تو غیب الغیب راست

نیست بیرون تو معشوقی دگر

کی چراغی را توان کردن صفت

وز گمی تست پیدا آدمی

چون همه هیچی نداری پیچ تو

وی عجب از پاک پاکی بردوام

صد جهان در صد جهان حاصل توئی

در جهانهای تو میخواهند گشت

در تماشای تو جان خواهند باخت

هم دم رحمن و هم نفخ حقی

رفعتم ده تا برافع ره برم

می بمیرم رای اکنون رای تست

همچو خویشم جاودان رفعت دهی

گرچه گردیدی بسی گرد جهان

تا رسیدی بر لب دریای من

نیست راه از ماه تاماهی شدن

هست آن در تو تو خود را پردهٔ

تا بخود در ره نیافت او ره نیافت

درنهادت ره نبردی یک نفس

غرقهٔ دریای من شو فرد باش

تا ابد بیحد و غایت آمدم

دل ز جان برگیر و خود را غرق کن

هر زمانی غرق تر میشو مدام

توازین دریا نه سر بینی نه پای

ای عجب تا غرقه تر تشنه تری

زانکه میخواهد که چون دریا بود

در چرا و در چه و چون میرود

نه چرا و نه چه و نه چون بود

در فضولی ماجرائی میرود

کی توان جستن ترا از خاک باز

با سر غربال ناید هیچکس

آنچه بود او هم دران سوداست او

خواه پیر و خواه کودک میروند

دوزخ و جنت ازینجا میبرند

درنگر تاآن زمان چون میروی

همچنان باشی که آن ساعت شدی

همچنان باشی که آن دم رفتهٔ

این چه باشد کار آنجاست ای پسر

از بد و از نیک دریا فارغ است

دایماً دریا چنان باشد که هست

هم ز تو پاک و پلید آید همه

میکند بر روی دریا کار خویش

قطره را آنجایگه ساحل بود

قطره چون بیند کناریش آشکار

ور خیالی بیند آن تقدیر اوست

کوه در چشمش کم از کاهی بود

خون او برخویش کی کردی سبیل

کی شدی حربا ز عشق او خراب

کافتاب از بهر او کرد انتقال

در رود از رشک نیلوفر در آب

من چه خواهم کرد بی رویش جهان

میپرستی هم خیال خویشتن

چند جنبانم بگو زنجیر تو

تا بدست خویشش اندازی بپای

تا بمنقار تو بشکافد چو کاف

تا نهی خورشید را در زیر پای

تا کنی دریای اعظم جمله نوش

زاد ره سالک ازو تدبیر کرد

مرد جانش دیده رو در جانش داد

غوطه خورد و گشت ناپروای جان

هردوعالم ظل ذات خویش دید

هر وفاهر شوق و هر عهدی که بود

وان همه فریاد و آه و ماتمش

نی ندید از جان و جانان دید او

پاک گشت از خویش و در گوشه نشست

آن طلب از خویش هیچ هیچ یافت

خود بلی گفتی و بشنودی الست

از چه گردانیدیم چندین بسر

زانکه چون گنجی بدست آرد یکی

ذرهٔ هرگز نداند قدر آن

کان بدست آوردنش رنجی بود