نوح پیغامبر چو از کفار رست

برد یک تن زان چهل کس کوزه گر

جبرئیل آمد که میگوید خدای

نوح گفتش آن همه نتوان شکست

گرچه کوزه بشکنی گل بشکند

باز جبریل آمد و دادش پیام

پس چنین میگوید او کای نیکبخت

این بسی زان سخت تر در کل یاب

همتی را بر همه بگماشتی

یک دکان کوزه بشکستن خطاست

خود دلت میداد ای شیخ کبار

کز پی آن بندگان بی قرار

کاین زمانش در گرفت از گریه چشم

یا رب این خود چه عنایت کردنست

که بجانها میکند چندین عتاب

صد هزاران بی سر و بن را بخواند

بعد ازان کشتی بدریا درفکند

بعد ازان باد مخالف روز و شب

تادران دریای بی پایان همه

جمله را بگسست در دریا نفس

گرچه فرض افتاد مردن پیشه کرد