میگریخت از وی شکار بیقرار

شاه گفتش ای غلام نیک خواه

گفت چون پنهان نماند از رشک تو

از پی چیزی که بگریزد ز شاه

واو ز تو بگریزد این نبود روا

تا بگیرم یا فرو اندازمش

تامرا گیری نه اورادر شکار

تا کشم اورا و خون ریزم بخاک

تا چرا نکشی مرا وانگاه زار

تاخورم او را که خواهد این مقام

تا چرا قوتی نسازی از ایاس

محو گردی هیچ ناید از منت

قوت خود سازد ازین شوریده جان

آن زمان محمود گردم این بسم