سالک بیدل فغان برداشته

گفت ای حایل میان جسم و جان

جملهٔ اسرار هست و نیست راست

هست آن ذرات جمله معنوی

وی عجب آنجا یک و دو نیز هست

گر نبودی هست و نیست آیات تو

جمله داری و نداری هیچ چیز

با احد دور از عدد چون شنیدی

چون یسار تو یمین آمد همه

این و آنت نقد آن و این بس است

در میان اصبعین افتادهٔ

اصبعینت را یمین سلطان بسست

چون چنین قربی مسلم آمدت

قربتی ده این بعید افتاده را

دل ز بیدل چون شنود اسرار او

گفت من عکسیام از خورشید جان

دل ز اصبع جان ز نفخ خاص خاست

قلب از آنم من که میگردم مقیم

قلب از آنم من که میگردم مدام

قلب از آنم من که میگردم چو گوی

دایماً بی باده مست افتادهام

باطنی کانرا نهایت روی نیست

جان ز باطن میرسد من چون کنم

یک نفس گر قرب من میبایدت

ورنه ترک خون و ترک خاک گیر

سالک آمد پیش پیر هوشیار

پیر گفتش هست دل دریای عشق

درد عشق آمد دوای هر دلی

عشق در دل بین و دل در جان نهان

در کلیدانی چه میباشی همی

چند اندیشی بدین میدان درای

مصلحت اندیش نبود مرد عشق