بامدادی شد بر سلطان ایاس

صد شکن در گرد ماه افکنده بود

شاه را پیوسته رو با روی او

شاه درچشم سیاهش خیره بود

هر دو لعل او کلید مشکلات

آفتاب روی او از نیکوی

گفت هان ای چشم من روشن ز تو

گفت من نیکوترم ای شهریار

گفت آئینه کژ آید بیشتر

گفت چون سازیم حکم این جمال

حکم دل بینندگان را جان فزود

شاه گفتش کز دل خود کن سؤال

چون برآمد ساعتی آنگه ایاس

شاه گفت ای حاجت هر بیقرار

گفت چندانی که من در پیش شاه

من نبینم هیچ جز سلطان مدام

چون همه شاه مظفر آمدم

در نکوئی کار تو دیگر بود

گر شود عالم سراسر پر غلام