خواندمحمود را سر بی خویشئی

عاشق درویش بود و سوخته

گفت ای درویش با من راز گوی

زانکه میگویند مرد عاشقست

بود ایاز ماهروی آنجایگاه

عاشق درویش گفت ای شهریار

نکتهٔ عشاق عاشق را سزاست

شاه گفت آخر چرا عاشق نیم

گفت اگر تو هیچ عاشق بودهٔ

خوش بود عاشق نشسته دل بجای

عشق را گر بودئی صاحب یقین

کار و بار سلطنت داری تو دوست

عشق در درویشی و خواری دهند

خسروی بس باشدت ای شهریار

عشق در معشوق فانی گشتن است

زندگانی گر ترا از مرگ نیست

در مقام عشق اگر بالغ شوی