دید مردی چشم زن چون رهزنی

تیر مژگان برجگر ناگه زدش

زن نگه کرد از پس و گفت ای جوان

زد رهم چون چشم گفتم روشنت

تا بدید آن چهرهٔ چون آفتاب

جزو جزوش گشت مست آنجایگاه

عاشقش بر در حال اندیش شد

زن برون آمد که ای شوریده دور

تا نبرندت سر اهل این سرای

روی از بهر چه بنمودی مرا

این که دایم دوستم دارد کسی

خویشتن را درحرم محرم کنی

دوستت بی تو بجای تو بود