با سپاهی در عدد مور و ملخ

بانگ پیل و کوس و بردا برد بود

خفته بر دیوار آن دیوانهٔ

همچنان میبود کرده پای راست

تو چرا حرمت نمیداری نگاه

برنخیزد چون منی را چون تو کس

همچنان خفته زبان بگشاد خوش

یا کجا در چشمم آید نعمتت

همچو قارون سرنگون خواهی شدن

همچو او گردی بیک پشه تباه

کافری باشی ز ترکان ختا

از تو تا ابلیس ره بسیار نیست

سردهد چون عوج یک سنگت بگور

همچو شدادت کشند اندر بهشت

پس چو هم باشیم هر دو در خودی

هر دو از یک راه بیرون آمدیم

هر دو از یک باد برجائیم ما

هر دو اندر یک کمین افتادهایم

هر دو با یک خاک تیره میشویم

من چرا برخیزم ازتو چه کمم