مردهٔ را سردرآورده بدست

در میان خاک میافکند زود

گفت ای غافل چرا گوئی چنین

لیک موئی در نگنجد این زمان

این چه سرگردانی است ای بیخبر

پیش از آن کت در ربایند از میان

دشمنی و دوستداری روی نیست

هرچه هست ای جان من بود و نبود

فرق نبود زشت یا زیبا بدن

پس کنون خواهی سیه خواهی سپید

قطرهٔ دان کو بدریا بازگشت

شبنمی افتاد در غرق و بمرد

تاتوان کوشید زر مس هیچ نیست

هست در جنب حقیقت یک دمی

من نخواهم گر همه باشد بهشت