سالکی کاسرار قدسش دایه بود

گفت ای جاسوس ظاهر نام تو

پنج نوبت در همه عالم تراست

از قدم تا فرق ذات تو منیست

هر کجا هستیست آنجا ذات تست

چون نمیآمد منی در قرب راست

چون ترا بعد فراوان پیش بود

دایهٔ عقلی و عقل پیر کار

دایما در نقل میبینم ترا

تا تو در ظاهر نگردی کار ساز

چون زحکمت عقل صاحب راز گشت

تا مرا از راز آگاهی دهی

حس که بشنود این سخن افسرده شد

گفت چون عین منی ذات منست

کی شراب صرف توحیدم رسد

صد هزاران شاخم از هر سوی من

کی بود از کثرتم بگسستگی

ذرهٔ آگاهی معنیم نیست

آنکه او را زندگی در ظاهرست

چون مرا از سر معنی نیست بوی

چون مرا از مشک معنی بوی نیست

حس ناقص چون دهد کس را کمال

سالک آمد پیش پیر بحر و بر

پیر گفتش حس منی اندر منی است

عالمی پر تفرقهست از پیش و پس

بازکن خوی ای پسر از تفرقه

دولت جاوید جمعیت شناس

تامنی تو زبون میداردت

تا که از پندار آئی مست خواب