در میان جمع یک صاحب کمال

کان همه منصب که پیدا ونهان

از چه گفت او کاشکی از بحر جود

آنکه جمله از برای او بود

این چرا گوید چه حکمت دانی این

گفت دو لوری بچه مرد و زنی

بود دو خرگه برابر هر دو را

هر دو در خوبی کمالی داشتند

هر دو مست روی یکدیگر شدند

روز و شب در عشق هم میسوختند

بر جمال یکدیگر میزیستند

یک دم از همشان شکیبائی نبود

عاقبت آن هر دو را از روزگار

کار و بار هر دو تن بسیار شد

چون زیادت گشت هر ساعت مقام

آمدند از دشت سوی شهر باز

پرده دار و حاجبان بنشاندند

کار هر دو در گذشت از آسمان

زین سبب آن هر دو مرغ دلنواز

هر دو را از کار و بار و گیر دار

در میان هر دو راهی دور ماند

در فراق یکدگر میسوختند

هیچکس از دردشان آگه نبود

هر دو مشتاق گدائی آمدند

درگدائی هر دوچون شیر و شکر

لیک چون منشور شاهی خواندند

در گدائیشان بسی به بود کار

در گدائی عشق با هم باختند

عاقبت از گردش لیل ونهار

پادشاهی رفت وآن بیشی نماند

شهر را بیخویشتن بگذاشتند

هر دوچون محروم و مسکین آمدند

همچو اول بار دو خرگه تمام

بار دیگر هر دو دلبر بی تعب

هر دو از سر باز در هم گم شدند

نقد وصل وگنج جان برداشتند

هر زمان ذوقی دگرگون یافتند

برگشادند آن دو مرغ آنجا زفان

کز شهی با این گدائی آمدیم

پادشاهی دام ما افتاده بود

خاک درویشی شدیم از جان پاک

کاش آن شاهی نبودی وان کمال

کاش بی کوس و علم می بودمی

گر همه عالم مسلم بودن است

هر دو چون باهم رسیدیم این نفس