عورتی را کودکی گم گشته بود

در میان راه میشد بیقرار

صوفئی گفتش منال ای نیک زن

غم مخور گر تو نیابی ای درش

چون سخن بشنود زن آمد بجوش

من ندانم این که هرک اینجایگاه

زانکه من دانم که خلق روزگار

بی شکی هم آدمی هم دیگران

صوفیش گفتا بدان گر اندکی

نیز کس در هر دو عالم جاودان

هر که او با صوفیان دارد قرار

توازان غم خور که آن طفل لطیف

محو گردد جاودان نامش همی

هر که قرب حق بدست آرد دمی

قطرهٔ کو غرقهٔ دریا بود

آب دریا باشد از شش سوی او

قرب جوی ای دوست وز دوران مباش

گر نیاید قرب اینجا حاصلت

گر مقام قرب حق میبایدت

خوردروز و خواب شب گردان حرام