پیش صدر و بدر عالم مصطفی

خاک بر سر کرد و در خون اوفتاد

وی رسول خاص رب العالمین

وی سپیدار همه پیغامبران

وی فلک را کرده ارشاد طلب

عرش و کرسی جفتهٔ در کوی تو

چون تو اصلی پس توئی موجود بس

بهترین امتان شد امتت

بهترین قرنها از بهر تست

بهترین هر زفان مطلق تراست

وان ترا هم قبله هم خلوتگه است

پیشت آمد قطرهٔ ماء مهین

عاشق دیرینه حیران توام

تو منه بیرون مرا از امتی

هیچ در دیگر نماند بی شکی

تا ابد نگشایدش در دیگری

لیکراهی سخت دورادور بود

تا رسیدم من بدین درگاه تو

تادهندم در ره تو توشهٔ

تا ابد مقصود من درگاهتست

وز در تو خاک بر سر آمدم

از میان جان نهم جان بر میان

هم زمین هم آسمان گرد تواند

گر شوم بی امر تو کافر شوم

از چنین در ناامیدی روی نیست

هدیهٔ بخش و مرا خرسند کن

چون شنود این سر ز سرگردان دین

رحمتش آمد تبسم مینمود

عقل عاشق جان آگه نبودت

کار تو مستی و مشتاقی بود

نیست در هست خدا میبایدت

هیچ شو واللّه اعلم بالصواب

نیست الا در درون دل شدن

قرب وصل حال گردان بایدت

آنگه از عقل آنگه از دل اینت حال

در مقام جانت کار آسان شود

راستی تو بر تو است از چپ و راست

پس سیم عقلست جای قیل وقال

پنجمین جانست راه مشکلست

جان خود در حق شناسی باختی

خرقه بخش هفت گردون آمدی

عقل و جان بی عقل و جان بینی تمام

جمله میشنوی و تو باشی کری

هم بمانی زنده جان آن تو نه

قصهٔ بی یبصر و بی یسمع است

تونباشی مردم ای مردم شده

در نبود و بود خاموش اوفتاد

در تجلی رو تو تا آگه روی

گر همه بر گویمت گردد دراز

شرح آن بی حد و غایت اوفتاد

صد هزاران سال نتوان گفت باز

حل شود دنیائی و دینی همه

پنج وادی در درون در پیش گیر

زود بند آیات انفس را میان

ظلم کن بر نفس و داد اوبده

باز پرسد بل ز یک یک جزو تو

از پس آمد کرد خدمت بازگشت

بازگفتش قصهٔ خود بیش و کم

در جهان مسکنت دارد سبق

در دوکونش فخر از اخلاص اوست

باخدای خویشتن همسایگیست

تا ابد هر دو جهانش زیر دست

پس ز بی سرمایگی نبود گزیر

جملهٔ مردان حق را میهمان

از برای جان مردان میرسد

خوان کشیدستند شرق و غرب باز

روز و شب از نفس خود آزردهٔ