گفت با داود داء ود باز

از ودودت ود میبینم صفت

نام آن داود آمد در زفان

ذرهٔ تو انور الذرات بود

بود همره جانت را زان وقت باز

آن همه حق شرح دادت در زبور

جمله در آوازت آمد آشکار

خلق از حلق تو جان در باخته

زآتش عشق تو آهن گشته موم

هردو عالم را تواند گرم کرد

تا زبانگش گشت بی دل چل هزار

ذرهٔ زان آتشم همراه کن

راه یابم سوی آن گنج نهان

راست نامد در ره حق بی سلوک

جمله در کار از پی این آمدند

عزم راهی قصد کاری بایدت

مصطفی راهت دهد تا پیشگاه

دامن او گیر اگر دستیت هست

ورنهٔ آگاه آگاهت کند

احمد آید مرجع تو تا ابد

معتکف در کوی او باید شدن

مختلف بینی بوحدت متصف

زندگی حاصل کن از عیسی نخست

بازگفتش حال خود از درد و سوز

هست دریای مودت مذهبی

موم گشته آهن از اخلاص اوست