خواجهٔ را طوطی چالاک بود

مدت یکسال میدادش شکر

روز و شب در کار او دل بسته بود

گرچه میدادش شکر سالی تمام

عاقبت کاری قوی ناخوش فتاد

چون بگرد آن قفس آتش رسید

گفت هین ای خواجه زنهار الامان

خواجه گفتش چون چنین کاری فتاد

درکشیدی دم شبان روزی تمام

چون ز بیم جان خود درماندی

از برای خویش پیشم خواندهٔ

گرنکردی آتشت جان بی قرار

یاد من پیوسته چون باد آمدت

چون بکردی یاد من بیگانه وار

هرکه در آتش چو ابراهیم نیست

تانیفتد کار در کار ای پسر

هست خلت عین کار افتادگی

راه تو زیر و زبر افتادنست