در میان راه خلقی دید شاه

سرنگون از دار میآویختند

خواست او مر عزم کردن راه را

گفت میبینند خلقم ده هزار

نیست فرقی زین نظر تا آن نظر

نیست ممکن گر گناه آید پدید

لاجرم دادش دیت و آزاد کرد

دست محکم کرد در فتراک شاه

پای در ره نه چه میخواهی دگر

یک زمان دور از تو نتوانم شدن

گفت من خود با تودارم کار وبار

از کرم تو دادهٔ جانی نوم

زنده انگارم که در کردی بگور

تادر آویزند از دارم نگون

بد نبیند نیز از اخلاص تو

تا که جان دارم از این درنگذرم