برخ اسود بیدلی با دل دو نیم

کز سوادش چهرهٔ دین سرخ بود

زانکه آمد خشک سالی آشکار

خواستند افتاد خلقی در هلاک

تا باستسقا برون آید مگر

خواست باران ازخدای کامکار

هم ید بیضا دعا را باز کرد

هیچ اثر پیدا نیامد در جهان

برنیامد کار دیگر بار نیز

رفت موسی گفت ای دانای پاک

چیست فرمانتا شود باران پدید

گر ببارانست قومت را نیاز

از دعای او شود حاجت روا

برخ دید آن بندهٔ فرخنده را

چون جهان را قحطی آمد آشکار

وز خدا از بهر باران ابر خواه

عمر بر خلق جهان آید زوال

پسجهانی خلق بروی گرد گشت

هر زماندر رنج دیگر گون مکش

گرسنه آخر چرا بگذاشتی

یا نه بیشک لقمه باید حلق را

وان همه انعام و نیکوئی نماند

می نبخشی می نریزی آن کجاست

تا دهی خلقان خود را گوشمال

بل توانی کرد بآسانی همی

جان چو دادی نان ده و جان را بدار

مرد بالا گشت از باران گیاه

دل خوشی خلق بی اندازه شد

دید ناگه برخ را بر رهگذر

با خدای تو چه گفتم آن چنان

مردی من دیدی و هنجار من

کاتش خشم آمدش وز آب شد

خواست تا او را برنجاند شگرف

این چنین گستاخ چون گوید سخن

پس مرنجان برخ را از هیچ باب

هست ما را بندهٔ از دیرگاه

می بخنداند چو گلبرگ بهار

کار تو نیست این و لیکن کار اوست

بود این خاصیت برخ سیاه

چون نمیآئی ز خواب و خور بسر

خود نداری کار جز برگفت تو

هست پیشین تادگر بد گفتنت

در پسر کشتن فتاد او زین سبب

این خری باشد نه مردم پروری

جو خور ای خر ای دریغا گندمت

قصهٔ پس پاشگونه اوفتاد

پاشگونه برخرت بنشاندهاند

ای خر آخر پاشگونه بر خری

وانگهی گوئی که شد دوری تمام

مینهی این را لقب عمری دراز

زیستن میخوانی این را تو نه مرگ

مرگ دل را زندگانی کرده نام

راست چون آزادی سر و سهی

سرخ رویش خوانده و سر سبز نیز

حیز را تعلیم کستی میدهی