پیش میکائیل شد چون مضطری

بی تو نتوان خورد هرگز ارزنی

حامل عرشی و کرسی پست تو

رزق و روزی ریزه از خوان تست

باز هر روزی ز نو روزی رسد

کی نشیند شبنمی بر هیچ برگ

کی نسیم خوش جهد در عالمی

رعد و برق و برف و هم باران ز تست

تازه گردانی ز شیری بیدریغ

برکشی آن طفل را قوس قزح

قاب قوسینش مگر آید بدست

تا برون آری ازین ماتم مرا

گفت ای بیچاره بر راهی دراز

شوق حق را عشق دین را خود که ام

روز و شب مشغول کار غرب و شرق

باد یک شمه ز باد سرد من

برق از جان شرر بار منست

گه زنومیدی فسرده میشود

سر برار آخر سر و کارم نگر

روز و شب در درد و تیمار خودم

جز درون خویشتن نگشایدت

حال خود با پیر یک یک بازگفت

لطف را و رزق را دادن نکوست

رزق دادن تا ابد زو میرسد

جان میکائیل میبینم ممر

هست او در شرک نیست او مرد راه