گفت بوسعد آن امام ارنبی

ره زده از در درآمد قافله

آمدند آن جمع بهر زاد راه

زانکه ما را ره زدند و کاروان

خواجه گفتا چون توان رفتن بشهر

بازگشتن از ره حج راه نیست

گفت چندی مال بودست از قیاس

گفت هرچ از ما ببردند از شمار

خواجه گفتا کیست از اصحاب جمع

این چه زیشان بردهاند آسان دهد

عورتی از گوشهٔ آواز داد

جمع الحق در تعجب آمدند

رفت و درجی پیش او زود آورید

خواجه آن بنهاد سه روز و سه شب

نیست این زر بیست دینار از شمار

عورتی گر زین پشیمانی خورد

پیش آمد بعد سه روز آن زنش

خواجه را گفت ای بحق پشت و پناه

خواجه گفت این من ندیدم از کسی

گفت مندیش این معاذاللّه مگوی

بر سر آن نه دو دست ابرنجنم

گفت دست ابرنجنم ای نامدار

زان همه زرینه آنیک بیش بود

خویشتن رادوش میدیدم بخواب

این همه زرینه در گرد تنم

گفتم آخر یادگار مادرم

حور جنت گفت ازان دیگر مگوی

آنچه تو اینجا فرستادی بناز

فی المثل گر صد جهانست آن تو

گر درین ره بنده گر آزادهٔ