گشت محمود و ایاز دلنواز

هر دو با هم گوی تنها باختند

گاه این یک اسب تاخت و گاه آن

ز ارزوی آن غلام و پادشاه

گرد میدان عالمی نظارگی

چون بماندند آن دو مرغ دلنواز

شاه گفتش ای جهان روشن ز تو

گفت شه فتوی کند از رای خویش

گفت گوی از ما که به بازد بگوی

بود آن نظارگی صاحب نظر

گر شما را من دو تن میدیدهام

چون نگه کردم بشاه حق شناس

چون ایاست را نگه کردم نهان

گر دوتن را در نظر آوردمی

لیک چون هر دو یکی دیدم عیان

چون سخن شایسته گفت آن مرد راه

تا بود معشوق را در خود نظر

تا نظر معشوق را بر عاشق است

هر دو را بر یکدگر باید نظر

هر دو میباینده یک ذات آمده