پیش جن آمد ز جان خویش سیر

خیمهٔ خاص تو از خدر خیال

نه غلط کردم تو خود جان آمدی

قصهٔ ثقلین ازو پرسیدهٔ

در نهان سرجهان دانستهٔ

جان رود در جسم و جان داری تو اسم

تا بعهد مصطفی هم بودهٔ

هر زفانی در دهن گردان تراست

هم بدانی هم بدان حکمت رواست

بازگوئی آنچه از غیبت دهند

حل وعقد درد ودرمان دیدهٔ

گاه دوزخ گاه تشریف آمدست

کانچه افتاد انس را جان رافتاد

هم توانی نیز ازو برداشت بند

سوی سر حق دری چندم گشای

راستی خواهی بجان زین آمدم

یک پری گوئی مسلمانش نماند

ره بمردم جسته در گفت آمده

هرچه گویم حال جان او بود

قوت و قوت ز استخوانی دیدهام

وز فسون درشیشهٔ آبم کنند

من نیارم لحظهٔ تاب شما

زود سر بر خط نهم ناکام من

گاه گویم از هنر گاهی ز عیب

هرگز از غیبم نبود این شیوه راز

درگذر چون نیست این کار پری

آنچه پیش آمد ز جنش گفت باز

فعل مس الجن میبینم جنون

همچو گوئی سرنگون آمد پدید

هرچه گوید از سر سودا بود

مرد چون دیوانه باشد رد مکن